लेखन आणि मी...

आजकाल मी फारच बेकार मूडमध्ये आहे. बराच वेळ विचार करुनहि काहि चांगले लिहायला जमत नाहिय. Of course, एकदम चांगल लिहायला मी काही लेखक नाहि किंवा कवीही नाहि. मी एक अत्यंत शांत व कमी बोलणारा असा माणूस आहे, त्यामुळे असेल कदाचित पण मला लिहायला आवडत.
लिहण्याने काही एक वेगळच समाधान मिळत. त्यामुळे जे मनात येईल ते लिहित सुटतो. आणि जेव्हा मला लहानपणीचा मी आठवतो तेव्हा मला फारच नवल वाटत की अचानक मला अशी लिहायची गोडी कशी लागली. तेव्हा कधी स्वप्नातसुद्धा वाटल नसेल की मला लिहण्याचा छंद जडेल.
मनातल्या भावना अशा लिहून समोर आल्या कि स्वतःच्या वेडेपणाच स्वतःलाच हसू येत आणि नंतर लक्षात येत कि या वेडेपणातच माझ मीपण लपलय. माझा हा लेखनाचा छंद हळूहळू मीच माझ्या अंतर्मनाचा शोध घेण्याचा एक प्रयत्न होत चाललाय.
अजून मराठी भराभर type करायची सवय होत नाहिय, त्यामुळे या चार-पाचच ओळी लिहता लिहता माझी वाट लागतेय. आता एवढ्यावरच संपवतो.

पहिला post

बरेच दिवस विचार करत होतो कि मराठीतून काहितरी लिहिन म्हणून, आज सुरवात करतो आहे. दहावीनंतर पहिल्यांदाच मराठीतून लिहित असेन. मराठीतून type करण फार कठीण जात आहे, सवय होईल हळू हळू.
हा ब्लॉग म्हणजे माझ्य़ा मराठीची एक परीक्षाच आहे. गेल्या तीन-चार वर्षात फारच कमी मराठी बोलतो आहे. घरी असेन तेव्हा नाहितर घरी फोन करेन तेव्हा, त्याशिवाय फारच कमी. प्रयत्न तर सुरु केले आहेत, पुढे बघू काय होते ते.