Friday, July 14, 2006

माझे spam?

बरेच दिवस झाले, काहि लिहल नाही. कार्यालयात कामाचा व्याप वाढलाय, आणि घरात roommateचे आईवडील आल्याने तो संगणकाचा डब्बा सारखा सारखा चालू करायला मिळत नाही.
असो, हा ब्लॉग लिहायच्या जरा आधी माझ एक e-mail account check करत होतो. पहिले काहि message चे विषय याप्रमाणे,
  • youv'e got job
  • Nikhil, it's time to change you (some job website again)
  • Nikhil, The best Match for U is (obviously matchmaking or modern arranged marraige agent)
  • Nikhil, meet me today (another match maker)
  • Nikhil find the perfect employment

so on and so forth. वा! मी नेहमीप्रमाणे (दररोज) मला मिळणार्‍या या संधी बघुन क्रुतार्थ झालो. जाहिरात करायची पण काही सीमा असते. आज तसा मी थोडा निराशही झालो. नेहमीची ती जाहिरात, hi, I am anju, 22, want to meet you, आज नव्ह्ती. गंमत म्हणजे, जर कोणी एका ५ वर्षाच्या मुलाच्या नावाने कींवा ८० वर्षांच्या आजोबांनी जरी e-mail account उघडल तरी या जाहीराती येतात. (कोण म्हणतय बालविवाहांवर बंदी आहे?). नोकरीच्या जाहीरातीतर अफलातूनच, अगदी कधी चुकुनही नोकरी बदलायचा विचार आलेल्यालाही वाटेल की आपण नोकरी बदलावी.

हे झाल एका विशिष्ट accountबद्द्ल, दुसर्‍या एका accountमध्ये नेहमी कुठल्या ना कुठल्या US किंवा UK च्या bank account information बद्द्ल mail येत असतात. अर्थात, बहुतेक banksची नावे मी कधी जन्मात ऐकलेलीहि नसतात. जर मी या सगळ्या banks मोजल्या तर मला वाटत की आपल्या नेता लोकांपेक्षाही जास्त bank accounts निघतील.

जशा TVवर मालिकांपेक्षा जाहिराती जास्त करमणूक करतात, तसच आजकाल e-mail accountsवर हळूहळू mailपेक्षा spam जास्त करमणूक करायला लागलाय. (खरतर, TV हा करमणूकी करता असतो यावरुन माझा पूर्ण विश्वासच उडालाय, दोन-तीन channels सोडले तर TV हा torcher करण्याकरता असतो, असे माझे मत आहे.)

आयुष्य आपल्याकडे काय आहे, यापेक्षा सर्व जाहीराती बघुन आपल्याला काय मिळू शकत हे बघतच घालवव लागणार.

Sunday, July 02, 2006

तुलना हि जितकि चांगली गोष्ट आहे, तितकीच वाईटहि आहे. आपल्यापेक्षा superior स्थितित असणाऱ्या लोकांना बघून आपण प्रेरीत होतो, तसेच ते आपल्या असमाधानाचेही कारण बनते. आता उदाहरणच घ्यायच झाल तर माझ किंवा माझ्या मित्रांच घेता येईल. आम्ही एका चांगल्या कंपनीत नोकरीला लागलो, सगळ व्यवस्थित चालू होत. पण अचानक त्यांच्या लक्षात आल की आपल्या दुसऱ्या classmatesना आपल्यापेक्षा जास्त चांगले पगार मिळतायत आणि मन विचलित होण चालू झाल.
आपण सतत ऐकत राहतो, की आनंद बाहेर कुठे नाही पण आपल्या मनात असतो, पण प्रत्येक्षात मात्र आपल सुख आपण नेहमी दुसर्‍यांशी तुलना करुन मोजतो. माणूस कितीही आनंदी असला तरी कोणा तरी आपल्यासारख्याकडेच काहितरी जास्त चांगल आहे कळल की त्याचा आनंद दुःखात बदलतो. अर्थात याला अपवाद अशी माणस असतात पण फारच कमी. या तुलनेला कधीही अंत नसतो, अगदी श्रीमंत माणूससुद्धा गरीब माणसाकडे बघून विचार करतो कि त्या गरीब माणसाला रात्री किती शांत झोप लागत असेल, त्याच्या जीवाला धोका नाही, पैस्यांच रक्षण करायची चिंता नाहि, वगैरे वगैरे आणि दुःखी होतो.
याच्या अगदी उलट म्हणजे जोपर्यंत माणसाला अस वाटत नाही की आपल्याकडे काही कमी आहे, तोपर्यंत तो काही काम करणार कसा आणि पुढे जाणार कसा. असे प्रश्न अनुत्तरीत सोडलेलेच बरे असतात.